الکترواویانیک

الکترواویونیک (Electro-Avionics) به مجموعه سامانه های الکتریکی، اینسترومنتی و اویونیکی هواپیما و بالگرد اطلاق میشود که دربرگیرنده سخت افزار و نرم افزار رایانه ها، حسگرها، عملگرها، تجهیزات برقی و الکترونیکی، مخابراتی، ناوبری و نمایشگرهای پرواز میباشد.

فعالیتهای اصلی در صنعت الکترواویونیک در ایران را می توان مشتمل بر امور طراحی، توسعه، ساخت، تولید، بهره برداری و عملیات، تعمیر و نگهداری، ارتقاء و بهینه سازی سامانههای مربوطه دانست. این صنعت عموماً شامل دفاتر طراحی تایپ هواگرد، دفاتر طراحی و ساخت قطعات و سامانه ها، مهندسی تایپ تعمیر و نگهداری و کارخانجات الکترواویونیک میباشد. تأیید صلاحیتها و استاندارها از طریق مبادی ذیربط در سازمان هواپیمایی کشوری جمهوری اسلامی ایران صورت میگیرد.

زنجیره تأمین در صنعت الکترواویونیک در ایران تحت تأثیر ملاحظات تنوع و تعدد مدلهای هواگرد و وجوه افتراق اویونیک بالگرد و هواپیما قرار دارد. شرایط تحریم یکی از مهمترین انگیزههای توسعه این صنعت در کشور بوده است.

قابل ذکر است همانگونه که اصول «مکانیک پرواز» یا «طراحی و تحلیل سازه» و یا اصول «جلوبرندگی» بالگرد با هواپیما تفاوت دارد، الکترواویونیک آنها نیز تفاوتهای عمده دارد. این تفاوت ها را نه تنها در میزان ارتعاش، لرزه و قابلیت پرواز ایستای بالگرد بلکه در تنوع مأموریتی آن از جمله: عملیات کوتاه بُرد، عملیات ارتفاع پست، عملیات مین روبی، عملیات امداد و نجات، عملیات ضد زیر دریایی، تمایز در سرعت اولیه در پرتاب موشک های کروز، دقت هدفگیری و یا در عملیات ویژه شبانه می توان جستجو کرد. تفاوت های اساسی دیگر همچون «پایداری و کنترل»، «خلبان خودکار»، حداکثر سقف پرواز و مداومت پروازی، محدودیت در کارآیی دید مستقیم برای سامانه های ناوبری VOR، ADF، DME، رادار ارتفاع سنج، حسگر خودکار ELT، تمایز در دقت حسگرها، نمایشگرها، جایروها و تمایز در نرخ تغییرات عمودی و افقی، از دیگر موارد قابل ذکر می باشند.